✺The ability to feel and the feelings testify to our belonging to the natural world. Just as animals we feel pain and pleasure, like animals we are afraid of death. We are connected with the environment in which we live – just as they. If the environment disappoint us we feel discomfort and anxiety. Civilization, her cultural codes and technology gradually cuts us off from the body and its natural roots. Pushes us into the corset of standards, do’s and don’ts, ignores the real needs of the body. Besides food and sleep the body needs a space of freedom. Body needs relax – do nothing, to play and have fun, and letting imagination run wild.The body thirsts a certain amount of madness…In a head are born ideas, but the body is a living habitat of imagination. This difference we can understand by referring exclusively to the practice.
Jan-Krukowska’s basic practice is sensory sensitisation. She hones her sensors in the natural environment, where the senses are not assaulted by a barrage stimuli. She relies on a very slow walk typical of butō. The artist explains: “What does slow/quick mean? Away from the city, we start moving organically, we assume a rhythm which is slow only when compared with the pace of urban life.
Magdalena Zamorska – “Intense Bodily Presence. Practices of Polish Butō Dancers”. Interdisciplinary Studies in Performance 14. Peter Lang, Berlin 2018
Just as animals we feel pain and pleasure… Ajanta Caves, Maharashtra India 2014
✺ Zdolność odczuwania i uczucia świadczą o naszej przynależności do świata naturalnego. Podobnie jak zwierzęta odczuwamy ból i przyjemność i podobnie jak one lękamy się śmierci. Tak jak one jesteśmy powiązani ze środowiskiem, w którym przyszło nam żyć. Jeśli środowisko nas zawodzi odczuwamy dyskomfort i niepokój. Cywilizacja wraz ze swymi kodami kulturowymi i technologią, sukcesywnie odcina nas od ciała i jego naturalnych korzeni. Wciska w gorset norm, nakazów i zakazów, ignorując prawdziwe potrzeby ciała. Oprócz pożywienia i snu ciało potrzebuje swojej przestrzeni wolności. Pragnie relaksu – “nic-nie-robienia”, zabawy, chce od czasu do czasu puścić wodze fantazji. Ciało łaknie pewnej dozy szaleństwa… W głowie rodzą się wyobrażenia, lecz żywym siedliskiem wyobraźni jest ciało. Tę różnicę można zrozumieć odwołując się wyłącznie do praktyki.
Podstawową praktyką Jan-Krukowskiej jest uwrażliwianie sensoryczne. Praca z sensorami przebiega w środowisku naturalnym, gdzie zmysły nie są atakowane feerią bodźców. Pojawia się charakterystyczny dla butō bardzo powolny krok, interpretowany przez artystkę następująco: „Co to znaczy powoli/szybko? Przebywając poza miastem, zaczynamy poruszać się organicznie, wchodzimy w rytm, który jedynie w kontekście tempa życia w mieście jest powolny.
http://libron.pl/katalog/czytaj/id/137
Magdalena Zamorska “Obecni ciałem. Warsztat polskich tancerzy butō “, Wydawnictwo Libron, Kraków 2014